ΠΑΜΕ Τύπου & ΜΜΕ

8η Μάρτη 2021: Οι εργαζόμενες στα ΜΜΕ στο δρόμο του αγώνα παλεύουμε για τις σύγχρονες ανάγκες μας, σπάμε τα δεσμά της βίας των εκμεταλλευτών

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Το ΠΑΜΕ Τύπου & ΜΜΕ τιμά την 8η Μάρτη 1857, ημέρα που οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης βγήκαν σε απεργία και συγκρούστηκαν με τα αφεντικά και τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, για να διεκδικήσουν καλύτερους όρους δουλειάς και αμοιβής, γράφοντας με το αίμα τους την πρώτη, από τις πολλές φωτεινές σελίδες στην ιστορία του εργατικού κινήματος.

Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως μέρα τιμής και αγώνα των εργατριών όλου του κόσμου από το Συνέδριο των Σοσιαλιστριών Γυναικών το 1910.

Οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι, άνεργες και άνεργοι, νέες και νέοι, αμειβόμενοι με «ψίχουλα», δημοσιογράφοι, τεχνικοί, διοικητικοί υπάλληλοι, ξέρουμε από την ίδια μας την πείρα πως σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ίδιο βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα, τους μηχανισμούς και τα επιτελεία του στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα αστικά ΜΜΕ.

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Δεν ξεχνάμε ότι μιλώντας για «γυναικείο ζήτημα» προσδιορίζουμε εκείνο το κοινωνικό πρόβλημα της ανισοτιμίας των δύο φύλων που έχει βαθιές ρίζες στο καθεστώς της ταξικής εκμετάλλευσης, εδώ και χιλιάδες έτη μέσα στις ταξικές εκμεταλλευτικές κοινωνίες.

Στις σύγχρονες συνθήκες, δεν ξεχνάμε ότι μέσα σε αυτό το καθεστώς της κυριαρχίας των μονοπωλίων, των κυβερνήσεών τους και των διακρατικών τους ενώσεων, όπως η ΕΕ, ιδιαίτερα οι εργαζόμενες γυναίκες, οι γυναίκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων υφίστανται την υπερεκμετάλλευση και πολλαπλή καταπίεση στους τόπους δουλειάς, καθώς και τη χειραγώγηση στην κοινωνία των τεράστιων ανισοτήτων με πολύμορφες μεθόδους και βεβαίως με τη συμβολή και των αστικών ΜΜΕ.

Γιατί επιχείρηση χειραγώγησης είναι η προσπάθεια να πείσουν τις γυναίκες ότι «ισοτιμία» σημαίνει:

--Τσάκισμα δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως η κοινωνική ασφάλιση, όπως η κατάργηση της πενταετούς διαφοράς στα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης σε βάρος των γυναικών, οι ανύπαρκτες ή λειψές συνθήκες προστασίας του γυναικείου οργανισμού και του αναπαραγωγικού τους ρόλου, η προστασία της μητρότητας, η στήριξη του κοινωνικού ρόλου της γυναίκας.

--Αποδοχή πως η μητρότητα είναι εμπόδιο στην «επαγγελματική» ζωή ή και λόγος απόλυσης.

--«Συμφιλίωση» της επαγγελματικής με την προσωπική και οικογενειακή ζωή μέσω της ελαστικής και μερικής απασχόλησης και της τηλεργασίας.

--Να δουλεύουν νύχτα -μέρα και σε βαριές ανθυγιεινές συνθήκες.

--Να συνταξιοδοτούνται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία όπως και οι άνδρες.

--Να «κυνηγούν» τη γυναικεία «επιχειρηματικότητα» και την «ποσόστωση» της συμμετοχής των γυναικών σε επιτελεία που στηρίζουν και προωθούν τη σκληρή εκμετάλλευση εργαζόμενων γυναικών και ανδρών.

--Να «προσκυνούν» τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, να εντάσσονται στα σώματα καταστολής και στους ιμπεριαλιστικούς στρατούς που μακελεύουν και ξεριζώνουν τους λαούς, που ευθύνονται για τη δυστυχία των προσφύγων και των μεταναστών, ανδρών, γυναικών και των παιδιών τους.

Οι εργαζόμενες γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες με την υποκρισία και τα «παχιά λόγια» δήθεν «κατά της φυλετικής και εργασιακής βίας» των αστικών επιτελείων και κυβερνήσεων, της ΕΕ, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και διεθνώς (ΓΣΕΕ, ETUC, ITUC), δηλαδή όλων όσων πίνουν νερό στο όνομα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Γιατί είναι βαρβαρότητα:

--Η πολύμορφη βία σε βάρος των γυναικών, η σεξουαλική παρενόχληση, πρώτ' απ' όλα στους τόπους δουλειάς, που οφείλονται στις σάπιες αξίες του καπιταλισμού και στις οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις και καταναγκασμούς που δεσμεύουν τα όνειρα, την πορεία των γυναικών στην εργασία, στην Εκπαίδευση, στον Αθλητισμό, στον Πολιτισμό.

-- Η έκθεση γυναικών και ανδρών της εργατικής τάξης και του λαού στην πανδημία, αφού η υγεία, τα φάρμακα, τα εμβόλια αποτελούν πανάκριβα εμπορεύματα, ενώ τα Δημόσια Συστήματα Υγείας είναι αθωράκιστα και ανεπαρκή με τις κυβερνήσεις να αδιαφορούν για την ενίσχυσή τους όπως και για την επιτακτική ανάγκη επίταξης του ιδιωτικού τομέα υγείας.

-- Η αγωνία των παιδιών των λαϊκών οικογενειών να μάθουν γράμματα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα κατακερματισμένο που ούτε τα στοιχειώδη δεν τους προσφέρει.

--Η εντατικοποίηση με ατέλειωτες υπερωρίες, με λειψά μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων της Υγείας, των βιομηχανικών κλάδων, των σούπερ μάρκετ, των ΜΜΕ.

--Οι χιλιάδες των ανέργων και σε αναστολή εργαζόμενων που καλούνται να ζήσουν με τα ψίχουλα που περισσεύουν από το καλό «τάϊσμα» της εργοδοσίας.

-- Οι εκατοντάδες χιλιάδες τηλεργαζομένων γυναικών και ανδρών, με τηλεκπαιδευόμενα παιδιά.

--Τα νέα αντεργατικά μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση, για να ενισχύσει τους κεφαλαιοκράτες και να αυξήσει την εκμετάλλευση των εργαζόμενων, βάζοντας στο γύψο τη συνδικαλιστική οργάνωση, τους διεκδικητικούς αγώνες και την πάλη τους.

--Η άγρια καταστολή όσων σηκώνουν κεφάλι και υψώνουν τη φωνή τους, γυναίκες, άνδρες και παιδιά - μαθητές και φοιτητές.

--Οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι των ιμπεριαλιστών που δολοφονούν και ξεριζώνουν χιλιάδες αθώους ανθρώπους.

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Δεν ξεχνάμε, όμως, ότι μέσα στο καθεστώς της ταξικής εκμετάλλευσης, οι εργαζόμενες γυναίκες, είναι αντιμέτωπες και με την διπλή σιωπή των αστικών ΜΜΕ για τα πραγματικά προβλήματα και ανάγκες των γυναικών από τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Γιατί είναι λαλίστατα τόσο στην προβολή της αστικής πολιτικής και «κουλτούρας» και του αποπροσανατολισμού για τις γυναίκες, όσο και των σάπιων προτύπων της γυναίκας αντικειμένου.

Μπορεί με αφορμή τις τελευταίες φρικτές αποκαλύψεις οι προβολείς της δημοσιότητας να έπεσαν σε ένα χώρο, όμως ήταν «σβηστοί» και παραμένουν τέτοιοι, σε ό,τι αφορά την πολύμορφη εργοδοτική τρομοκρατία σε όλους σχεδόν τους χώρους δουλειάς, παρά τις εκατοντάδες καταγγελίες σωματείων και εργαζομένων.

Οι «προβολείς» των αστικών ΜΜΕ παραμένουν σβηστοί μπροστά στο γεγονός ότι η εργαζόμενη γυναίκα παραμένει ανυπεράσπιστη και αθωράκιστη γιατί λείπει εκείνο το πλαίσιο που με ευθύνη του κράτους θα έπρεπε να υπάρχει για να μπορεί να στηριχθεί όταν υψώνει τη φωνή της.

Αυτή είναι η μια πλευρά της σιωπής.

Η άλλη, αφορά όλους τους εργαζόμενους και είναι η επιχείρηση των αστικών επιτελείων να «χωρέσουν» οι σύγχρονες κοινωνικές μας ανάγκες, στα «στενά παπούτσια» του κεφαλαίου, είναι η επιχείρηση εμείς οι εργαζόμενοι να σκύψουμε το κεφάλι και «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» να «προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα», να μην σκεφτόμαστε κάν ότι μπορούμε να πάρουμε εμείς τη ζωή μας στα χέρια μας και να την ορίσουμε αλλιώς, σε μια άλλη κοινωνία, όπου κουμάντο θα κάνει ο εργαζόμενος λαός.

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Οι εργαζόμενες στα ΜΜΕ, οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων δεν έχουν κανένα κοινό με τις γυναίκες που στελεχώνουν τα επιτελεία και τους μηχανισμούς της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών και των επιχειρηματικών ομίλων, τις κυβερνήσεις τους και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Καμιά σχέση δεν έχουν με τις γυναίκες που ασκούν αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές, τσακίζουν εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες, ξεζουμίζουν και απολύουν εργαζόμενες και εργαζόμενους.

Δεν έχουν τίποτα κοινό με όλους αυτούς που την ανθρώπινη ζωή δε διστάζουν να τη θυσιάσουν στο βωμό των κερδών τους. Με όλους αυτούς που κρύβουν ότι η μήτρα που γεννά τα οξυμμένα προβλήματα των εργαζόμενων, ανδρών και γυναικών, την ανισοτιμία, είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Που απευθύνουν καλέσματα για «φεμινιστική ενότητα» και «απεργίες φύλου», αδιέξοδα για την πάλη των εργαζόμενων γυναικών για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών τους και την χειραφέτηση και απελευθέρωσή τους, φυλετική και ταξική.

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Η 8η Μάρτη 1857 δείχνει και σήμερα το δρόμο που πρέπει να βαδίσουν οι γυναίκες μαζί με τους άνδρες του καθημερινού μόχθου.

Είναι ο δρόμος της ανασυγκρότησης του ταξικού εργατικού κινήματος, η συσπείρωση, η πάλη, η αλληλεγγύη, η αλλαγή ρότας στα σωματεία απέναντι στην αλλοτρίωση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Είναι ο δρόμος της οργάνωσης και ενίσχυσης της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες μας

--Για συνθήκες υγείας, ασφάλειας και προστασίας του γυναικείου οργανισμού στους χώρους δουλειάς.Συνθήκες υγείας και ασφάλειας για όλους τους εργαζόμενους.

--Για προστασία της μητρότητας. Αδεια κύησης, τοκετού, λοχείας, μητρότητας με πλήρεις αποδοχές και ασφαλιστικά δικαιώματα, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης.

--Για αντιμετώπιση της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών. Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη λειτουργία συμβουλευτικών κέντρων, ξενώνων για την πρόληψη και την προστασία των γυναικών από τη βία με την άμεση και πλήρη στελέχωσή τους από εξειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή εργασία. Καμία εμπλοκή ΜΚΟ. Ενημερωτικά προγράμματα σε σχολεία, σχολές, σε χώρους νεολαίας από επιστημονικούς κρατικούς φορείς.

--Για μόνιμη και σταθερή δουλειά, πλήρη εργασιακά δικαιώματα, ΣΣΕ με αυξήσεις.

--Για δημόσια δωρεάν καθολική υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση.

--Για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους, κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης.

Είναι ο δρόμος της πάλης για να σπάσουμε τις αλυσίδες της σιωπής, της εκμετάλλευσης, της ανισοτιμίας.

Μπορούν και πρέπει να γίνουν εκδηλώσεις με πρωτοβουλία των εργαζομένων μέσα στους τόπους δουλειάς τη Δευτέρα 8 Μάρτη.

Καλούμε στη συγκέντρωση Συνδικάτων και ΟΓΕ, τη Δευτέρα 8 Μάρτη, στις 5.30 μ.μ., στα Προπύλαια.

Μάρτης 2021

ΠΑΜΕ Τύπου & ΜΜΕ